سرنوشت شوم اعضای این عکس/ ماجرای شکست اجلاس شرم الشیخ اول

 اجلاس شرم الشیخ در حالی برگزار شد که هنوز مشخص نیست این نشست تا چه حدی موفقیت آمیز خواهد بود. شرم الشیخ محل اجلاس های مهم است، تا جایی که بسیاری آن را «ژنو خاورمیانه» می نامند.

شاید جالب باشد که در سال 1996 هم یک اجلاس بزرگ با حضور بیل کلینتون، رئیس جمهور وقت آمریکا  در این شهر برگزار شد. در این اجلاس  به جز کلینتون،  یاسر عرفات، رئیس وقت تشکیلات خودگردان فلسطین، شیمون پرز، نخست‌وزیر وقت اسرائیل، ژاک شیراک رئیس‌جمهور وقت فرانسه، بوریس یلتسین رئیس‌جمهور اسبق روسیه ،  حسنی مبارک، رئیس‌جمهور وقت مصر، پتروس غالی، دبیرکل وقت سازمان ملل متحد، جان میجر، نخست‌وزیر وقت بریتانیا، ملک حسین پادشاه وقت اردن، سلیمان دمیرل، رئیس‌جمهور وقت ترکیه و هلموت کوهل، صدراعظم وقت آلمان هم حضور داشتند. از این جهت اجلاس 1996 شباهت بسیار زیادی به اجلاس 2024 داشت.

شکست اجلاس شرم الشیخ اول

اما اجلاس شرم الشیخ اول به دنبال چه بود؟ سران کشورهای غربی تلاش کردند در این نشست با طرح صلح و مذاکرات فلسطین و رژیم صهیونیستی، مقاومت را به شدت محدود کنند. با این حال، نتیجه این نشست متفاوت از قصد و نیست سران آن بود. تنها چند سال بعد، مقاومت در لبنان به اوج قدرت رسید. جنگ 33 روزه باعث شد اسرائیل محدود شود و حزب الله بر جنوب لبنان مسلط شود و همزمان، قدرت زیادی در قلب ساختار سیاسی لبنان به دست آورد. از آن سو، حماس توانست در غزه به قدرت رسیده و بزرگترین تهدید را برای اسرائیل به وجود بیاورد. از سوی دیگر، یک دهه بعد از اجلاس شرم الشیخ اول، گروه های مقاومت در یمن، عراق و کشورهای دیگر به قدرت رسید و تهدیدی جدی را برای رژیم صهیونیستی به وجود آورد.

این در حالی است که بسیاری از سران شرکت کننده در اجلاس صلح شرم الشیخ از قدرت کنار رفتند. حسنی مبارک که یکی از بانیان اصلی اجلاس بود در خیزش موسوم به «بهار عربی» از قدرت خلع شد. بوریس یلتسین سکته کرد و جای خود را به پوتین داد و برای همیشه از قدرت کناره گرفت. یاسر عرفات و جنبش خودگردان با مشکلات متعددی در فلسطین روبه رو شدند و مجبور شدند قدرت خود را با حماس تقسیم کند. شیمون پرز نیز قدرت خود را از دست داد و صندلی خود را به راست های افراطی اعطا کرد.

پاشنه آشیل شرم الشیخ ها چیست؟

حال، بسیاری گمان دارند که اجلاس صلح شرم الشیخ در سال 2024 همان سرنوشتی را پیدا خواهد کرد که در سال 1996 پیدا کرد. آنچه در شرم الشیخ اول مشکل ساز شد، عدم مذاکره مستقیم سران کشورها با فرماندهان گروه های مقاومت و عدم شرکت آنها در مذاکرات بود. به نظر می رسد در اجلاس کنونی نیز چنین مساله ای بحران زا خواهد بود. در حال حاضر، اعضای سران شرم الشیخ به این نتیجه رسیده اند که مقاومت فلسطین خلع سلاح شود اما خود گروه های مقاومت اعلام کرده اند که حاضر به مذاکره بر سر این موضوع نیستند. این مساله ای است که ممکن است همه رشته های آمریکا و اعضای شرم الشیخ را پنبه کند و بار دیگر باعث تقابل و درگیری غرب و مقاومت شود.